Sobota, 27 Lipca

Księga Jeremiasza 7,1-11.

Słowo, które Pan skierował do Jeremiasza:
«Stań w bramie świątyni i głoś następujące słowa: Słuchajcie słowa Pańskiego, wszyscy z Judy, którzy wchodzicie tymi bramami, aby oddać pokłon Panu.
Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Poprawcie postępowanie i wasze uczynki, a pozwolę wam mieszkać na tym miejscu.
Nie ufajcie słowom kłamliwym głoszącym: Świątynia Pańska, świątynia Pańska, świątynia Pańska!
Albowiem jeżeli naprawdę poprawicie wasze postępowanie i jeżeli będziecie się kierować wyłącznie sprawiedliwością jeden wobec drugiego,
jeśli nie będziecie uciskać cudzoziemca, sieroty i wdowy i jeśli krwi niewinnej nie będziecie rozlewać na tym miejscu i jeżeli nie pójdziecie za obcymi bogami na waszą zgubę,
to pozwolę wam mieszkać na tym miejscu w ziemi, którą dałem przodkom waszym od wieków po wieki.
Oto wy na próżno pokładacie ufność w zwodniczych słowach.
Nieprawda? Kraść, zabijać, cudzołożyć, przysięgać fałszywie, palić kadzidło Baalowi, chodzić za obcymi bogami, których nie znacie.
A potem przychodzicie i stajecie przede Mną w tym domu, nad którym wzywano mojego imienia, i mówicie: „Oto jesteśmy bezpieczni”, by móc nadal popełniać te wszystkie występki.
Może jaskinią zbójców stał się w waszych oczach ten dom, nad którym wzywano mojego imienia? Ja to dobrze widzę – mówi Pan».

Księga Psalmów 84(83),3.4.5-6a.8a.11.

Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich,
serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego.
Nawet wróbel znajduje swój dom, a jaskółka gniazdo,
gdzie złoży swe pisklęta:
przy ołtarzach Twoich, Panie Zastępów, Królu mój i Boże!

Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie,
nieustannie wielbiąc Ciebie.
Szczęśliwi, których moc jest w Tobie.
Mocy im będzie przybywać.

Doprawdy, dzień jeden w przybytkach Twoich
lepszy jest niż innych tysiące.
Wolę stać w progu mojego Boga,
niż mieszkać w namiotach grzeszników.

Ewangelia wg św. Mateusza 13,24-30.

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli.
Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł.
A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast.
Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?”
Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?”
A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy.
Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza”».

Bł. Kolumban Marmion

Istnieje nadmierna gorliwość, zawsze napięta, zawsze zmartwiona, udręczona, poruszona; nic nigdy nie jest wystarczająco doskonałe dla dusz opętanych tą gorliwością. […] [Święty Benedykt] starannie ostrzega opata przed tą nadmierną gorliwością. „Niech nie będzie ani nieporządny, ani zmartwiony, ani niecierpliwy, ani zawzięty, ani zazdrosny, ani zbyt podejrzliwy, bo inaczej nigdy nie spocznie”. „W stosowaniu kar niech postępuje roztropnie i nie przesadza; aby, próbując zbyt mocno usunąć rdzę z wazonu i uczynić go zbyt czystym, nie rozbił go…” (Reguła, rozdz. 69). Dlaczego ta gorliwość jest „gorzka”? Ponieważ jest niecierpliwa, niedyskretna i pozbawiona namaszczenia.
To właśnie o tej gorliwości mówi nasz Pan w przypowieści o siewcy, kiedy słudzy proszą właściciela pola, aby iść i wyrwać kąkol zasiany przez wroga, nie myśląc o tym, że ryzykują wyrwanie również dobrego ziarna. „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?” (Mt 13,28) To właśnie ta gorliwość pobudziła uczniów do oburzenia i sprawiła, że chcieli spuścić ogień z nieba na miasto Samaria, aby ukarać je za to, że nie przyjęło ich boskiego Mistrza. „Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?” (Łk 9,54). Ale co Chrystus Jezus mówi na ten żarliwy zapał? „Nie wiecie, czyjego ducha jesteście”. „Syn Człowieczy nie przyszedł na ziemię zatracić, ale zbawić dusze” (Łk 9,55-56, dodatek).