Sobota, 8 Lutego

List do Hebrajczyków 13,15-17.20-21.

Bracia: Przez Jezusa składajmy Bogu ofiarę pochwalną nieustannie, to jest owoc warg, które wyznają Jego imię.
Nie zapominajcie o dobroczynności i wzajemnej więzi, gdyż cieszy się Bóg takimi ofiarami.
Bądźcie posłuszni waszym przełożonym i bądźcie im ulegli, ponieważ oni czuwają nad duszami waszymi i muszą zdać sprawę z tego. Niech to czynią z radością, a nie wzdychając, bo to nie byłoby z korzyścią dla was.
Bóg zaś pokoju, który na mocy krwi przymierza wiecznego wywiódł spomiędzy zmarłych Wielkiego Pasterza owiec, Pana naszego Jezusa,
niech was uzdolni do wszelkiego dobra, byście czynili Jego wolę, sprawując w was, co miłe jest w oczach Jego, przez Jezusa Chrystusa, któremu chwała na wieki wieków. Amen.

Księga Psalmów 23(22),1-3a.3b-4.5.6.

Pan jest moim pasterzem:
niczego mi nie braknie,
Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,
orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem,
kielich mój pełny po brzegi.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni mego życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.

Ewangelia wg św. Marka 6,30-34.

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali.
A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.
Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno.
Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili.
Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Św. Jan Maria Vianney

Moje dzieci, Słowo Boże to nie bagatela! Pierwsze słowa naszego Pana do Apostołów były: „Idźcie i nauczajcie”, abyśmy zrozumieli, że nauka ma być na pierwszym miejscu. Dzięki czemu poznaliśmy naszą religię? Dzięki nauce, którą usłyszeliśmy. Skąd mamy wstręt do grzechu, dlaczego dostrzegamy piękno dobrych uczynków, co w nas wzbudza pragnienie nieba? Pouczenia.
Dzieci, dlaczego jesteśmy tak ślepi i pozbawieni wiedzy? Ponieważ nie przejmujemy się Słowem Bożym. Zawsze jest szansa z osobą uczoną. Daremnie zagubi się na różnych złych drogach, ale zawsze można mieć nadzieję, że powróci do Dobrego Boga wcześniej lub później, choćby w godzinie śmierci. Osoba, która nie zna swojej religii, jest jak chory w agonii; nie zna ogromu grzechu ani piękna swojej duszy, ani ceny dobrych uczynków, ciągnie się od jednego grzechu do drugiego. Osoba uczona zawsze ma dwóch przewodników, którzy idą przed nią: radę i posłuszeństwo.